သူနာျပဳဘုရား

ကိုယ္ရိပ္သ႑န္၊ ညီအာနန္ႏွင့္
ျမတ္မြန္ထြဋ္ထား၊ တို႔ဘုရားသည္
တပါးေသာခါ၊ ေဒသစာျဖင့္
တိုက္တာလွည့္ကာ ၾကည့္သတဲ့။

က်ီးသံသဲ့သဲ့၊ ယင္မဲ့မဲ့ျဖင့္
မြဲျပာညစ္ေရာင္၊ ေက်ာင္းတစ္ေဆာင္ကုိ
ဘုန္းေခါင္ဘုရား၊ ၀င္ကာသြားေသာ္
သနားစဖြယ္၊ ေက်ာင္းအလယ္တြင္
က်င္ငယ္က်င္ႀကီး၊ တင္းၾကမ္းစီးလ်က္
ကိုယ္ထီးေလ်ာင္းရွာ၊ ေထရ္သူနာကို
ျမတ္စြာဘုရား ေတြ႔ပါသတည္း။

အမိသည္သား၊ ျပဳေသာလားသို႔
ဘုရားျမတ္မြန္၊ ညီအာနန္ကို
ခ်ိဳးရန္ေရေတာင္း၊ ေစာင္ပါေတာင္းလ်က္
သြန္းေလာင္းသုတ္သင္၊ ၿပီးစီးလွ်င္မူ
ေခါင္းတြင္ဘုရား၊ လက္ေတာ္ထားကာ
ညီဘြားေျခက၊ ၿပိဳင္တူမလ်က္
ျမတ္လွေနရာ၊ ေညာင္ေစာင္းသာတြင္
ေကာင္းစြာအိပ္စက္ေစသတည္း။

ထို႔ေနာက္ရွင္ေတာ္၊ စည္းေ၀းေခၚကာ
ႁမြက္ေဖာ္စကား၊ မိန္႔ေတာ္ၾကား၏
မိျခားဖေ၀း၊ တစ္ရပ္ေက်းတြင္
ခ်ိဳေအးၾကည္သာ၊ တရားရွာသည့္
မ်ားစြာအေပါင္း၊ ရဟန္းေကာင္းတို႔
ညံေပ်ာင္းၾကည္ျဖဴ၊ နာေသာသူကုိ
ငါ့တူၾကင္နာ၊ ျပဳစုပါက
ျမတ္ရာေရာက္လိမ့္ ဧကန္တည္း။ ။

မင္းသု၀ဏ္

(ဤကဗ်ာေလးအား ကုိျပည့္စံုေအာင္ထံမွ ရရွိပါသည္)